Barry Diller legt zijn ziel bloot in zijn nieuwe memoires, "Who Knew"

Vorige week, op een steenworp afstand van Manhattan's Little Island , genoten de mensen op de High Line van de zon en besteedden weinig aandacht aan de man die dit deel van de wereld heeft helpen creëren: de legendarische zakenman Barry Diller.

"Als je hierboven bent, ook al ben je niet heel hoog, dan ben je toch echt verheven, [met] een totaal ander perspectief op de stad," aldus Diller.

Praat over verschillende perspectieven: Op 83-jarige leeftijd nodigt Diller zelf mensen uit om hem nog eens te bekijken. Volgende week publiceert hij zijn memoires, waar hij meer dan tien jaar aan heeft gewerkt. In "Who Knew" noemt hij talloze namen, vertelt hij wilde verhalen en legt hij zijn ziel bloot over dingen waarvan hij zegt dat hij ze nooit in het openbaar zou bespreken.

In zijn voorwoord schrijft hij: "Toen ik jong was, was ik veel te bang. Dat ben ik niet meer. En ik ben te oud om me daar nog druk om te maken."

Bang waarvoor? "Ik was bang dat er geheimen onthuld zouden worden," zei hij. "Ik was bang, ik dacht dat ik er niet voor in aanmerking kwam. Ik denk dat ik gewoon bang was om mezelf te onthullen."

Diller zegt dat hij op de basisschool zat toen hij voor het eerst besefte dat hij misschien homoseksueel was. "Ik was elf of twaalf jaar oud, of dertien, en ik stapte op mijn fiets en reed naar de bibliotheek van Beverly Hills. Ik zocht naar boeken over homoseksualiteit. En alles wat ik las was, zeg maar, vreselijk. Ik stapte op mijn fiets en reed naar huis en dacht: ik ben een veroordeeld persoon . Ik bedoel, voor een klein kind is dat niet geweldig."

Hij had zijn eerste seksuele ervaring op 16-jarige leeftijd. Ik vroeg: "Heb je het je vrienden verteld? Heb je het aan iemand verteld?"

"Natuurlijk niet! Maak je een grapje? Ik heb het mezelf niet verteld," antwoordde Diller. "Ik bedoel, ik dacht – oh, wat dacht ik? Ik dacht: oh, dat heb ik gedaan. Ik hoef het niet nog een keer te doen. "

"Ik heb dit met een kerel gedaan, maar is de kous daarmee af?" vroeg ik.

"Ja, dat hoef ik niet nog een keer te doen," zei Diller. "En een maand later deed ik het weer. En toen wist ik het."

Maar destijds vond hij het beter om het geheim te houden. Hij zwoer er nooit over te liegen, maar het gewoon stil te houden. Hij schrijft dat zijn seksualiteit zijn hele leven als een "aambeeld aan een draad" boven zijn hoofd hing. "Ja, omdat ik bang was," zei hij. "Luister, dit was in de jaren 60 en 70. Nou, ik denk dat ik waarschijnlijk realistisch was, dat mijn seksualiteit in de eerste plaats verward was. En ik dacht: als ik het onthul, wat ga ik dan eigenlijk onthullen?

"Ik wilde niet riskeren wat veel anderen ook hadden geriskeerd, zelfs toen al. Ik bedoel, praten over homoseksualiteit, praten over bi-seksualiteit, wat voor seksualiteit dan ook, was iets waar ik doodsbang voor was," zei hij.

In zijn privéleven leefde Diller in angst om ontdekt te worden, maar in het openbaar was hij een van de moedigste leiders in de branche. Als junior manager bij ABC was hij de pionier van de succesvolle film van de week en creëerde hij later de nog succesvollere tv-miniserie, met mijlpalen zoals "Roots".

Toen "Roots" in 1977 voor het eerst werd uitgezonden, keek meer dan de helft van de Amerikaanse bevolking. "Er keken echt wel 30 tot 40 tot 50 miljoen mensen tegelijk, want er was natuurlijk geen recorder," zei hij. "Het was een kijkafspraak. En iedereen in Amerika kwam naar de afspraak."

En daarna ging de man die de televisie veroverde naar de bioscoop en werd op 32-jarige leeftijd directeur van Paramount.

Had hij het gevoel dat hij erbij hoorde? "O mijn god, nee," zei hij. "Toen ik voorzitter werd van Paramount – en ik was nota bene die jongen uit de televisiewereld – dacht ik: 'Hoe in godsnaam is dat gebeurd? Dat is een historische misser die snel zal worden rechtgezet.'"

Maar de tv-jongen wist hoe hij een goed verhaal moest vertellen en gaf groen licht voor een reeks films die inmiddels klassiekers zijn geworden, zoals "Saturday Night Fever" uit 1977.

Het was in die beginperiode bij Paramount dat Diller modeontwerpster Diane von Furstenberg ontmoette. Interessant genoeg klikte het aanvankelijk niet tussen hen. "Ja, de eerste keer dat ik haar ontmoette, wilde ik haar nooit meer zien, omdat ze me afwijzend en zo deed," zei hij. "Maar toen we elkaar een paar maanden later voor de tweede keer ontmoetten, was het binnen enkele minuten pure begeerte."

"Het was een stomende romance," zei ik.

"Ja. Oh ja, het waren die dingen."

"En je maakt duidelijk – ik bedoel, ik zeg het gewoon – je relatie met Diane is niet alleen platonisch."

"Nee. Nee. Zo is het niet begonnen, nee, nee, nee, nee."

"Jullie zijn geliefden."

"Ja."

"Het lijkt erop dat een van de punten die je met het boek wilt maken, is dat het niet per se iets is wat elkaar uitsluit – dat je verliefd kunt zijn op Diane en je tegelijkertijd aangetrokken kunt voelen tot mannen?"

"Ja," zei Diller. "Ik zie daar niets in wat het wederzijdse uitsluit, nee. Ik bedoel, anderen misschien wel, maar ik niet. Als ik weet dat die persoon om me geeft, ben ik nergens jaloers op. Dus dat is gewoon geluk, denk ik."

Diller zegt dat hij zijn professionele succes ook grotendeels aan geluk te danken heeft. En dat heeft hij zeker gehad: in de jaren 80, als voorzitter van Fox, richtte hij een vierde tv-netwerk op, inclusief Homer Simpson.

Op de vraag of hij verveeld raakt door succes, antwoordde Diller: "Jazeker. Ik bedoel, als het eenmaal zover is, wat ga je ermee doen?"

In de jaren negentig schakelde Diller opnieuw over op een andere aanpak. Hij investeerde in huizenwinkelen en kocht uiteindelijk een aantal internetbedrijven op die bekende namen werden, zoals Expedia en Match.com.

En ondertussen hielpen hij en Furstenberg mee aan de totstandkoming van de High Line, waarbij ze hun tijd en tientallen miljoenen dollars doneerden. "Het geneest geen kanker," zei hij. "Het gaat de dynamiek van de wereld niet veranderen, geen ziekten uitroeien of wat dan ook. Maar het brengt mensen wel plezier."

Hij zegt dat hij met dit boek een soortgelijk doel heeft: een goed verhaal delen. En dat betekent de waarheid vertellen – eindelijk een geheim loslaten waar hij al zijn hele leven mee worstelt.

Ik vroeg: "Je hebt het over de gevoelens van: ' Misschien had ik het mis? '"

"Ik weet niet of ik ongelijk had door niet over mijn privéleven te praten; ik denk dat ik een lafaard was," zei Diller. "En dat vind ik niet leuk. Maar het is de waarheid. Dat was ik. Ik had niet – en ik wou dat ik het wel had – ik had toen niet de moed om verklaringen af ​​te leggen."

"Heeft u daar last van?"

"Ik zou het niet belastend noemen," zei hij, "maar het is iets wat ik natuurlijk wel heb gedacht..." Hij zweeg even. "Maar het pakte niet zo vreselijk uit."

Datzelfde geldt misschien ook voor zijn privéleven: Diller en von Furstenberg trouwden in 2001 en ze zijn nog steeds even sterk als altijd.

Hij noemt zijn relatie met haar de hoeksteen van zijn leven. "Nou, ik ken geen betere omschrijving dan de hoeksteen," zei Diller. "De beste tijden voor ons zijn wanneer we met z'n tweeën zijn. En na bijna 50 jaar, hoeveel geluk heb je dan?"

LEES EEN UITGEBREID FRAGMENT: "Who Knew" van Barry Diller In zijn nieuwe memoires legt de voormalige tv-, film- en media-directeur de beperkingen uit van te veel informatie, terwijl instinct (bijvoorbeeld: wat maakt een film van de week intrigerend?) misschien een betere voorspeller van succes is.

WEB EXCLUSIEF: Bekijk een uitgebreid interview met Barry Diller

Voor meer informatie:

Verhaal geproduceerd door John D'Amelio. Redactie: Remington Korper.

Zie ook:

• Hoe één jurk het leven van Diane von Furstenberg veranderde ("Sunday Morning")

Tracy Smith

Tracy Smith is een bekroonde correspondent voor "CBS News Sunday Morning" en "48 Hours" en is sinds 2000 werkzaam bij CBS News. Smith heeft verslag gedaan van een breed scala aan onderwerpen, variërend van onthullende interviews met spraakmakende artiesten tot ontroerende, diepgaande reportages.